Në qoftë se në botë ka ujë si ari.

Në qoftë se në botë ka ujë si ari.
xhelal ferizi autori ne mergim 
në qoftë se në botë ka ujë si ari
si kaltri margaritari
si biluret me safire
dilni e shihni në tokë ilire
kah dhërmia e kah himara
ujë të detit për kah fara
thua se valë ësht qiellorike
mbi himaren perlë antike
e krijoj vet perëndia
thue se në lot ësht shkri ingjija
ashtu shkrinë artin vizllimi
ujë e zallë për kah shkëlqimi
aty shkrihet bukurija
llogaraja e kah dhërmija
shkrinu shkrinu ndjenja t'mia
vuaj poet se penda jote
lot po derdhë në epoka e n' mote
kah jan turrë kah toka jote
grek e sllav e tjerë me plane
kush me grup e kush me klane
ata ujë e duan n' at m'nyrë
për me e shprishë atdheun n' fytyrë
shqipërinë nënën t’poetit
duan ta vrasin ujt e detit
ata ujë shtri buzës t' bregut
kush kah vjen me plane shtegut
kush kah greku e kah sllaviani
kush me plan e helm dushmani
për me i qthurë të bukurat male
q' po m’qanë penda n' shkumbë t’qdo vale
se un andej me art jam shkri
kam ra me valë në dashuri
e me kaltrinë të ati deti
e me fusha bereqeti
e ka folë me ndjenjë me valen
i kam dhanë besen e fjalen
kam me mbrojtë peshkun e njalen
kam me e mbrojtë ekologjinë
kam me i mbrojtë atdheut virgjrinë
do të shkruaj në yje për lirinë
për himarë të shqipërisë
me palcë ndjenjash të bukurisë
kam me mbrojtë gjithmonë o zot
her me fjalë e her me lot
m'fton kushtrimi e dashurija
ah me dhimbje më fton etnija
mëmë e dashur shqipërija
e toskëria e dashur moter
fton kosoven në at votër
fton e bukura vala në det
me pendë timen si poet
se un vuaj shum për himaren
i kam shiju un shegë e naren
mbi ujë të shndritshëm kam ra në shpinë
ah me not e ndjeshmërinë
kam ndrrue fjalë me qdo zallinë
ju nuk e dini o fise të mija
si më shkrinte në shpirtë knaqsija
si kam ndejtë un mbi at ujë
n’ njiqind penda se përshkruej
as nuk ka mbi globe e dhe
si himara n' shpirtë me t’nxe
deri poshtë ku bjen ksamili
kam mbjellë vargje karajfili
ju betohem në kohra e stinë
vet kam qa për qdo zallinë
nga ajo droja për dhërminë
vet kam qa si zog shqiptarë
për ksamil e për himarë
se mos vallë ma merr armiku
si kah joni e adriatiku
e na nxitë ndoj sherr me fe
e na e mbytë hjeshinë mbi dhe
fort shtrëngue e kam himaren
e kam marrë penden shqiptaren
e kam shtrydhë me fjalë fishtiane
kam marrë ngjyrë prej diell e hane
jam ra në gjuj në kullim rane
e jam lidhë me shpirtë shartimit
me shum ndjenja e germa t’shkrimit
me ndjenjë dheu të përmallimit
per tu lidhë me bukurinë
me e bashku me dashurinë
me ato brigje argjentare
shqip ku shndritë qehre shqiptare
në llogara e tokë himare
mandej ujin e kam nda
n' për currila kthjellt tue pa
mbi shuplakë bilur kah rrshqet
kam shartue lotin me det
lot i g'zimit e i rrezikut
për at perlë t’adriatikut
për at perlë të detit jon
mos na e sheh thash ndoj demon
mos don kush me na e grabitë
e kam qa për bukuritë
gjith tu m' pikë shum lot qerpikut
duke u trembë planit t' armikut
e i kam lshue po sytë kah moti
në shum lutje n’ qiell kah zoti
shum jam lutë për brigje e detin
me ja ruajt integritetin
edhe tërsinë ksaj bukurije
kah shqipni i thonë etnije
m' ja ruaj fisin edhe faren
shqip kullue ma ruaj himaren
i kam nda currila e zallin
edhe qiellit i nxita mallin
shum kaltri m' kan kuptu hallin
ma kuptoj hallin kaltria
tue përkdhelë me vargje t’ mia
se tu i mbajtë un sytë kah qielli
shqip tu veshë me rreze dielli
tue veshë ndjenjen shqip me emer
nanë shqipninë tue mbajtë në zemer
kshtu jam lutë për tokë e dhe
shqip m'kan ra lotët si rrke
se më pushtoi shum bukuria
emocioni e dashuria
për himarë margaritare
tokë shejtërie bregdetare
shqip ma ruaj o zot me fe
plani i hasmit mos me e bre
shum jam dridhë nga përkushtimi
nga hjeshia e ledhatimi
i ksaj toke aq magjike
shqip himara rrnoftë etnike
kshtu jam lutë me emocion
se m' ka shkri ai deti jon
me kaltri e bukuri
prandaj thrras me ndjeshmëri
un i biri i dardanit
prekur thell në gjen të ’gjanit
se m' frymzoj qdo pikë me ujë
rrshqitja e notit s’ mund t' përshkruaj
si kam rrshqitë un porsi njalë
mbi kaltri n' shkumbardha e valë
se n' qfar ndjenje në ujë me pika
shihej fundi si optika
edhe zalli në qehre dritë
por si qelqi n' margaritë
mandej shpinen e lash të lirë
më mbante uji plot dëshirë
shqip më fliste toka e qielli
rrezja e arit e i famshmi dielli
më mbante uji i himares
për'gjat bregut të nënë shqiptares
e knaqsija prekë kah qielli
kah m' ngacmonte n' rreze 'dielli
e kah bregu një erë ftoni
shkrinte aromë kah det i joni
deti jon deti i magjisë
n' shkumbë magjike m 'ka harlisë
se' q' m 'ka l'muar në valë të gjakut
kur me not trupin n'rreth t' lakut
në nji lak që e thente vala
e kam kthye knaqsisht si njala
jam shëndrru në të dashur lojë
s’ mund ta them me shkrim as gojë
kur mbi det pushoja në shpinë
m' pushtoj loti për shqipërinë
se ma nxiti dashurinë
edhe m' perfshiu në emocion
shqip kaltroshi deti jon
ma përziu ndjenjen e lotit
e ' m' ka nxitë me thirrë drejt zotit
un shqip i biri kosovari
kam thirrë shqip me theks shqiptari
siq thirr shendin drita e ari
e jam lutë për valë ujvare
shqip t' shkumbzoj mbi tokë himare
valabardha e gurgullima
shqip me qiell e gjeraqina
shqip ti qelin karajfilat
shqip ti kndojn gjithmonë bilbilat
e jam lutë për komb për mshirë
për me mbetë shqiprija e lirë
mos me e nga kush me e trazue
thirra shekujt me e lulzue
në megjë etnije kah qdo shteku
të mos e prekë as shkja as greku
ma ruaj zot gjithmonë etninë
shqip mbi dhe m' ja ruaj tërsinë
e bekua i kam shegë e nara
shqip mi pastë shekujt himara
mandej dola n' shkëmb e guri
uj kah lmonte si biluri
thue zallina si gurë qmue
leht optikes tu u ngacmue
po lëvizte e nanurisë
me plot art të bukurisë
thua reflekset jan valëzue
thue se dielli ish tu i shkrue
thue se ari e kaltrija
ishin shkri kah rrezanija
edhe përplasjet tingull'tare
valabardhas në tokë shqiptare
shqipron vala në tokë himare

e damartë e gjirit t' detit
e kallijt e bereqetit
e ulliri lmuar në faqe
e ato lule manushaqe
bashk me eren bregdetare
mbanin art mbi tokë himare
zemren të luanin si violina
thue se sharm po shkrinte stina
tinguj t’ leht vala përthye
uj't syprines tu e ngazllye
un mendoja me pendë n’ dorë
si ta shkruaj poeti i gjorë
kët pasqyrë porsi kristali
kur ai shkëmb valen e ndali
me stërkala përplasë n’ pika
thue platina ktu po u shkrijka
me diamantin e gurë tjerë
nisa në vaj me u zhgrehë si i mjerë
se nuk gjeja të duhuren fjalë
me e lidhë shqip për uj e valë
detit jon për me ia thurë
perlë e art ndjenjë e bilur
prandaj thirra un naimin
thirra ndihmë lshova kushtrimin
thirra fishtë mjedë e shiroken
t' gjith poet në shqipri loken
edhe kërkova varg hua
te' t'gjith shqiptart kah jem një vlla
si bilbili degë degë më degë
kahdo rrijnë po toskë e gegë
për himarë të shqipni nanes
t'ndihmojnë vargjet e ilirianes
ta përshkruaj si driten t' hanes
ah kët vlerë ingji magjike
thash po e msynë llava armike
thash te mbrojë me një magji
t' mos e shkelë klan as orgji
t' mos e sheh i lig ndoj sy
se mandej mundet me e thy
then krahinen perlë shqiptaren
lulë ksamilin e himaren
ishujt t'jonit margariten
ku e merr shndritshëm vala driten
ku të mbanë në shpinë e n' bark
ah valbardha n’ gjysëm hark
thue se shtrat ësht qehlibari
uj e zallë në at dhe shqiptari
prandaj m' qanë mua sot kjo pendë
kur himara më bjen ndër mendë
me ato male prekë në qiell
llogara që flet me diell
ah turizmi një kryevepër
n'pika ari po e shkruaj n'letër
e po e shkruaj me pika ylli
flladin t' detit n' breg kah pylli
me gështenja man e bli
shegë e agrum edhe bojli
dardhë e rrush të shijshme mollë
edhe hijet mbi fletë'hollë
qe i lshojnë drujt kah bregu i detit
a ato fusha t’ bereqetit
që deri n' buzë tu e ndërpre malin
nganjëherë n' lugina dalin
ndërpejnë shkëmbin bardh e shkurre
tu u përpjekë me kullim gurre
ku ato kthjellshëm derdhen n'deti
si valbardha në mes veti
gurgullushëm kah shkumbzojnë
bukuritë thua po këndojnë

kur përplasen kah ujvara
kush bilur me dalë ma e para
ashtu shndritë me sharm himara
ashtu shndritë kjo ndriqimtare
qoftë mbi dhe gjithmonë shqiptare 
xhelal ferizi autori ne mergim