Deshta ne kohen e mallengjimit

Titulli: Vargje nga autori Xhelal Ferizi




--------------------------------------------------------------------------------

Deshta ne kohen e mallengjimit



nga autori xhelal ferizi në mërgim





deshta nje fjalë në kopshtin tënd ta mbjelli si lule



që të kujtohet përher miqsija



se zemren margaritarit te dashurisë ja shkule



se paku miq te jemi



qe qehren kur ta shoh magjike



vullkanet e mia te dhimbjeve ti qetsoj



dua te kem mike



qe artin ma te lartë te qehres kohore te mos e harroj



por arti im ndoshta tash më ësht vyshkur



nuk po i buron ma bukuria



dhe penda ndoshta më ësht ndryshkur



o e mjera kohore nostalgjija



o mallë perse keshtu kaq pamshirshëm të jem rob i yt vule





përse të më vuaj kaq shum shpirtësia



përse o e kaluar kohë për se kaq shum më përkule



përse kaq shum më vrau e pa djallzuara dashuria



un gjeth jam i vjeshtes që po thahet





për kohen e shkuar le të flas magjija



o kohë që aq pa mshirshëm u shkule



ku mbet e dikurshmja harmonia



për se vuaj kaq shum o kroje që më bëheni shekuj te pashtershem të mallit



per se më dënesin te gjitha zemrat e secilit ind



e sytë e të gjitha ndjenjave më thahen



nga malli i kohes me shpirt'si



emocionet në kujtime me shpërndahen



un thua se jam vet malli



për secilen qehre të natyres



dhe kokrrat e dikurshme të zallit



që un puthë i kam me aq dashuri



për flokun e sajë magjik të kthyer si puhizë



kur era e shperndante me qudira





që as fjala e vet hyjnorë ylberit



nuk delte ma e përsosura ma e mira



per thënjen kur ajo më dukej mahni



me qeshjet e saja të dlira





e sa her hareshëm jam rilindë



tash më jan bë kohrat si pika të hallit



un nuk jam ma i dashurisë gjeni



nuk di pse koha bëhet gjind



kur kishte plot qaste me adhurim'ësi



kur jam lëshuar me zemren plot art e pa hile



pas krahrorëve të belholles në vrap



natyres së virgjer idile





e frejt e emocionit nuk i bëja zap





vet koha ishte magjike me krah



puhija shquhej per artin ma te lartë fllad





e dielli ishte si ma i kulluari ari



kalliri levizte plot sharm atleti natyral ne puhi



nuk kishte ather ne boten tonë magjike smirzi aty afer nomad



qe te na shikonin me katarne zili



per veq yjeve të pa djjallzuara



e i mahnitshmi behari



që na shpirtzonte me bukuri



un vrapoja si me krah



mbas sajë neper te dehuren e embel lumturi



thue se me dehte brusha ma e bukur e e pranveres e bari



e koha me art perkdhelje e plot magji



------

e zemren ma lmonte viti ma ma mgjik ma argjentari



e qastet diamante emocion



me dukej vetja se isha magjiku ma i pari





kah do ku bilbili kendon



edhe vet lulet te gjitha me larmi



secila leht qeshej me me nje urtesi mahnitse



thua se te gjitha kolorizez kohes i kishin lulëzuar



e un me fjalen e lehtë si era peshperitse



me romansa poetike te dashuren duke e ledhatuar



te gjitha yjet zbrioten ne afersi nga kjo qehre kohore



qe yjet me u mbush emocion i kishte detyruar



qfar kohe aq e bukur quditse



enigmat thua se i ksihte gjallruar



e un vrap neper zallina



her bregut her gjelbrimit



pas belit te saj e qeshte edhe moti e stina



e un me me artin tim te emocionit



si ndenja ne mes te drites e vibrimit



qe dridhet nga amocion lunturia



edhe un prapa saj kah udha e perendimit





vrapoja me krah hapur me endrrat e mia





kur flutrave prapa i kam vrapu



dredhave te tyre lozonjare krahshkruara



e kam qeshë me karajfile



kur kam qeshë me boten e pa fre te zemres time ne rini



oh un jam arti ma i quditshëm që emocionin e kam bindë



kam qeshur e kam qa gjithmonë pa hile



se koha pak e shkurt ka pasur dashuri



se jeta ësht vetem nje e shkurtë kalim mashtruese urë



nji film mashtrimi i pa mshirë



ne qafë pastaj q ë te varë nji gurë



si fund i teatrit vizllues



pastaj të bëhet fund e qivurë





varr përjetsie me zingjirë





me gurët e dhe të zi



driten e ndrron me errsirë



pasi të gjith mallin enigmatik ta kesh pi



e rrudhat të quajn pleqëri



ti nuk je ma zog i lirë



por mallë kohorë shpirtësi



eh poeti i mjerë



ti vuan duke ri mbjellë ne emocoin të kaluarat



emocion jan kopshtijet tua



iluzione kohore qe ma nuk kthehen



e ty dashuritë e kaluara



si endrat ne krahrorë te dehen







--------



un jam etja e vet mallit më të ndjeshëm të shekujve



qe pendat i ngopi me afinitete



subjektet i bëj emocion romane







ku detet mallendgjyese me plot shprehje emocion zemre





fjalen e thurin te lirë



kujtime te lidhura per jete



jetë o maskë e pshtirë



sa shpejt kohrat na i trete



a mund të jemi tash miq



kur koha po ndrron adete



në kopshtet kohore të dikurshme



të mbjellim kujtim kohorë



q' jan këto shpirtë fenomene sekrete



që un poeti i gjorë



i flas e i zbërthej vet me vete



o koha e kaluar ku mbete



ish dashuria a mund të shendrrohet në miqsi



ajo ka trandë sa emocion dete







që kohen e shëndrroj në ndjenjësi



e pena ime në dorë



vargun në fjalë duke e shkri



deshti të mbjellë lule jete



që dhimbjen e mallit tash ta bëj miqsi



a thua ma ndonjëher o kohë me ankth'ësi





dashuria e dikurshme përseri do të rilindë



apo do t ë kemi vetëm vetmashtrim për miqsi



e muajve e kujtimeve e lot stërmekujve



do ti dhurojm stërvuajteri



nuk mund et jo nuk mundet



dashuria të behet miqsi



do të ju flas me të vuajturen pa shterrsi



o e kaluar kohë





sa shum më kujton nostalgji



-------------------



nga autori xhelöal ferizi

liriku ne mergim

--------------------------------

lirik është në linjë Përgjigju Me Kuotë