Nëse bërtas deri në qiell
autori xhelal ferizi
nëse malit i bie me grusht
nëse nuk dua ma as diell
fajtorë dikush
që quhet art i i zi
që në zanafillë
rriskun tim e ka nxi
nëse mbi kohë e shekkullin pshtyj
e yjet i mohoj
nëse të gjith gurët e shkëmbijt me lotin tim i thyej
e pranverat ma nuk dua ti shijoj
fajtorë je ti
që dot nuk të spjegoj
o shekkull i zi
nga ti un e atdheu qe rënkoj
nga ti
as nji stinë
artin e jetes
nuk e gëzoj
autori xhelal feerizi
Donnerstag, 27. Mai 2010
O i dashur zot gjithsije
O i dashur zot gjithsije
autori xhelal ferizi
pse s' mi dhe do krah prej ere
që t' flutroj hije më hije
si bilbil me krah pranvere
të kem lpenra me t' bukura lara
këngë magjike në at sqep
të fluturoj mbi fusha e ara
mbi shqipni ne mal e shkrep
me at gjuhë që i thonë amtare
të këndoj shqip mbio fole
në toke etnike të bardhë shqiptare
që ma t' bukur s' ka mbi dhe
---
ti këndoj sheges e fikut
dushkut në druj e neper lisa
deri në breg të adriatikut
gjith ku ka shqipni me plisa
e kahdo neper shkëmbore
neper male ato kreshnike
të ligjeroj me gjuhë arbnore
gjith ku i thonë shqipni etnike
----------
autori xhelal ferizi ne mergim
autori xhelal ferizi
pse s' mi dhe do krah prej ere
që t' flutroj hije më hije
si bilbil me krah pranvere
të kem lpenra me t' bukura lara
këngë magjike në at sqep
të fluturoj mbi fusha e ara
mbi shqipni ne mal e shkrep
me at gjuhë që i thonë amtare
të këndoj shqip mbio fole
në toke etnike të bardhë shqiptare
që ma t' bukur s' ka mbi dhe
---
ti këndoj sheges e fikut
dushkut në druj e neper lisa
deri në breg të adriatikut
gjith ku ka shqipni me plisa
e kahdo neper shkëmbore
neper male ato kreshnike
të ligjeroj me gjuhë arbnore
gjith ku i thonë shqipni etnike
----------
autori xhelal ferizi ne mergim
Njiher në trotoare në dit të vështira
Njiher në trotoare në dit të vështira
Autori xhelal ferizi në mërgim
njiher më kujtohet nga shum her në ilgelitet
me sy nëpër disa qudira
un i gjallë quhesha por isha askundi vet
un isha hiqi gati nji pikë mjerani i gjorë
ikja ishte perspektiva ime
dyshek e kulm i kisha shi e borë
dhe kahdo për rreth zhgënjime
nganjiher e vloja ashtu mu në mes të akullit shpresen
ëndërrimtarisht me sy hapur
doja të mbahesha për fije kashte e rrëshqitazi për vesen
si rrëshqiste si loti im mbi lulen e hapur
nëpër tokë të huaj i strukur i ndjekur
konak qiellin me dhe
her në nji far kome e her gjysëm vdekur
si zogu pa fole
fytýrat të huaja mosperfillse qehre
ftoftësi e tokes më ngrinte në gjak
kaloja me muaj të huaja fshatra e shehre
me hapin e cvilitur me lak
i shpronsuar i ndjekur i mbetur pa atdhe
lotin në vend të ujit e kisha me e pi
përveq diellit zjarrë s' kisha për tu nxe
laheshe në të ftoftin shi
dridhjet ethet mërdhirjet i kisha përher besnike
s' më ndahej as dridhja në nofull
sa her me ka pa hana rrezanike
në mal duke kërkuar si kafsha ndoj strofull
te gjith drujt me habi më shikonin
e un i shikoja në secilen rrudhë
fatet askund mbi dhe s' më ndihmonin
nuk gjeja dot shteg as udhë
vetmi llahtare në mal
dushk i përzier me fletë
habija mbi qiell u ndal
habitshëm shikonte vet
ecja me nji ideal që mundohesha ta ruaj
në vuajtjen time të uritur
sa her i thash zotit pse kështu të vuaj
me fjalorin tim të ngrirë mbi dhe i rraskapitur
ku shkon më pyeste vetvetja
ku ësht caku yt
më pyeste n' depresion uria e etja
e të lodhurit për gjumë të dy sytë
vetmija llahtare ma e tmershme se vorri
kahdo më ndiqte nga prapa
shtegu kishte humbur i mallkuari qorri
e jeta më nxiste me instikt e hapa
terror ësht ky thash o perëndi
cilat sadiste satane na e caktojnë kët rrisk
un ëndrroja dhomë me nxemje e orendi
mendjen e kisha për liri si brisk
në mal nuk kisha laps as leter
vuajtjen e kisha rimë
varg nuk kisha tjeter
përveq pasthirrmë e bërtimë
sa flokt ua kam nxjerr drujve
sa shum i kam sjellë tokes
krandeve dushkut e hujve
mërisht kam shikuar drejt lokes
fillova ti urrej yjet
netët më dukeshin llahtare
i urreja edhe pyjet
e rrugë e trotoare
buken e ëndrroja
në ëndrra me sy hapur plot koken
nji fjalë me askend nuk e ndrroja
nuk e doja as qiellin as token
ftoftësija ecte damarit
në palcë hynte në zemer
larg nga toka e shqiptarit
si quhej kjo vuajtje me emer
shushurima e nates monotone
uji i ftoft i prronit
nata si nji sterrë zezone
hijet porsi t' demonit
po ecja me ikë n' perendim
buken nuk e njihte qenja ime
në gjak nuk kisha vlim
si ngrirjet më sjellnin pendime
vuajtri që nuk spjegohet
edhe sikur ta ringjallim shpiksin e fjales njerzore
në asnji gjuhë dot nuk thohet
si quhet kjo krajatë mizore
her dilja ne fusha e ledina
her në kneta të pa fund
nga un ikte moti e stina
besnik i imi ishte i quajturi mund
nga pylli në pyllë fshat më fshat
kalim vorresh errsira
i krrusur në shpirtë e në shtat
pëqartë me do vargje të lira
kujt ti recitoja në at ferr
pyllit të huaj llahtarë
netve pyjore të frikshme plot terr
un i përndjekuri shqiptarë
malet nuk mbaronin
as lugje lumej e dete
këmbët e mia hapëronin
qudija i shtynte drejt jete
i ngrirë i uritur pa pare
i strukur i ndjekur i huaj
shikimet mbi të huaja trotoare
jam shqiptari që vuaj
europen e kisha në sy
dhimbjen për të robruarin dhe
besen që s' më lente me u thy
lirinë si zjarrë me u nxe
ik nëper trojet sllaviane
në të huaja net plot katrane
ik sa ma larg nga armiku
me veten duke folë at gjuhë nane
netet kur vinin e binte errsira
gërmuqesha në qoshe e skuta llahtare
në netët e frikshme në agime t' ngrira
shum larg nga toka shqiptare
kërkim nëpër male që si gjente as busolla
kërkim nëpër shpresa që instikti i mbante
më drejtonin rrugve e udhve t' malit ! të holla
joshjet lakmiqare caku që mi ndante
un naten e bëja në ankthe e në fletë
nuk dija a ësht gjumë e vdekje
me thoj mbijetese jam mbajtur në jetë
vuajtjen mu në palcë e kam mbrri me prekje
edhe koha vet edhe gurë e lisa
e gjithqka që ishte nën qiell me kapak
gjenin konakt t' vet druj e qiparisa
që llahtari i nates të mos ju hyn në gjak
edhe guri kishte strehim
lulet futeshin ne mbulesë të vet
përveq meje e nates n' llahhtarë e rrethim
që rrinim si dy qyqe shkret
kështu më kaluan muaj duke kaluar brigje
në net të rrënqethshme nëpër pyje e druj
duke këku jetë e shpëtim e shtigje
lllahtarshëm me vetminë nëpër dheun e huaj
uria s' më ndahej e terri
heshtja e vorreve e kob kënga e secilit karcell
pamja si vorri e ferri
nata në dhe t' huaj që mbjell
hapat e mi në vetmi që ngjethë
trishtim që rrënqethte në mish
ne secilen krande të pyllit e gjeth
e thente qëndresen dy fish
nuk durohej heshtja nuk durohej mundi
e tmerrshmja pa fundësia
i llahtarshmi terr që si dukej fundi
as antkhet e uritjet e mia
udhët nuk i dija ecja pa busollë
i varfër atdheun si ëndërr në gji
sa vuajtjet më brenin si krimbi në mollë
e palcen ma dridhte dënesja në elegji
në ethe për trojet shqiptare
në ethe për njerzit e mi
ikje kahdo n´' trotoare
qrrënjosur prap per me mbi
autori xhelal ferizi mërgimtarë shqiptarë nga kosova
Autori xhelal ferizi në mërgim
njiher më kujtohet nga shum her në ilgelitet
me sy nëpër disa qudira
un i gjallë quhesha por isha askundi vet
un isha hiqi gati nji pikë mjerani i gjorë
ikja ishte perspektiva ime
dyshek e kulm i kisha shi e borë
dhe kahdo për rreth zhgënjime
nganjiher e vloja ashtu mu në mes të akullit shpresen
ëndërrimtarisht me sy hapur
doja të mbahesha për fije kashte e rrëshqitazi për vesen
si rrëshqiste si loti im mbi lulen e hapur
nëpër tokë të huaj i strukur i ndjekur
konak qiellin me dhe
her në nji far kome e her gjysëm vdekur
si zogu pa fole
fytýrat të huaja mosperfillse qehre
ftoftësi e tokes më ngrinte në gjak
kaloja me muaj të huaja fshatra e shehre
me hapin e cvilitur me lak
i shpronsuar i ndjekur i mbetur pa atdhe
lotin në vend të ujit e kisha me e pi
përveq diellit zjarrë s' kisha për tu nxe
laheshe në të ftoftin shi
dridhjet ethet mërdhirjet i kisha përher besnike
s' më ndahej as dridhja në nofull
sa her me ka pa hana rrezanike
në mal duke kërkuar si kafsha ndoj strofull
te gjith drujt me habi më shikonin
e un i shikoja në secilen rrudhë
fatet askund mbi dhe s' më ndihmonin
nuk gjeja dot shteg as udhë
vetmi llahtare në mal
dushk i përzier me fletë
habija mbi qiell u ndal
habitshëm shikonte vet
ecja me nji ideal që mundohesha ta ruaj
në vuajtjen time të uritur
sa her i thash zotit pse kështu të vuaj
me fjalorin tim të ngrirë mbi dhe i rraskapitur
ku shkon më pyeste vetvetja
ku ësht caku yt
më pyeste n' depresion uria e etja
e të lodhurit për gjumë të dy sytë
vetmija llahtare ma e tmershme se vorri
kahdo më ndiqte nga prapa
shtegu kishte humbur i mallkuari qorri
e jeta më nxiste me instikt e hapa
terror ësht ky thash o perëndi
cilat sadiste satane na e caktojnë kët rrisk
un ëndrroja dhomë me nxemje e orendi
mendjen e kisha për liri si brisk
në mal nuk kisha laps as leter
vuajtjen e kisha rimë
varg nuk kisha tjeter
përveq pasthirrmë e bërtimë
sa flokt ua kam nxjerr drujve
sa shum i kam sjellë tokes
krandeve dushkut e hujve
mërisht kam shikuar drejt lokes
fillova ti urrej yjet
netët më dukeshin llahtare
i urreja edhe pyjet
e rrugë e trotoare
buken e ëndrroja
në ëndrra me sy hapur plot koken
nji fjalë me askend nuk e ndrroja
nuk e doja as qiellin as token
ftoftësija ecte damarit
në palcë hynte në zemer
larg nga toka e shqiptarit
si quhej kjo vuajtje me emer
shushurima e nates monotone
uji i ftoft i prronit
nata si nji sterrë zezone
hijet porsi t' demonit
po ecja me ikë n' perendim
buken nuk e njihte qenja ime
në gjak nuk kisha vlim
si ngrirjet më sjellnin pendime
vuajtri që nuk spjegohet
edhe sikur ta ringjallim shpiksin e fjales njerzore
në asnji gjuhë dot nuk thohet
si quhet kjo krajatë mizore
her dilja ne fusha e ledina
her në kneta të pa fund
nga un ikte moti e stina
besnik i imi ishte i quajturi mund
nga pylli në pyllë fshat më fshat
kalim vorresh errsira
i krrusur në shpirtë e në shtat
pëqartë me do vargje të lira
kujt ti recitoja në at ferr
pyllit të huaj llahtarë
netve pyjore të frikshme plot terr
un i përndjekuri shqiptarë
malet nuk mbaronin
as lugje lumej e dete
këmbët e mia hapëronin
qudija i shtynte drejt jete
i ngrirë i uritur pa pare
i strukur i ndjekur i huaj
shikimet mbi të huaja trotoare
jam shqiptari që vuaj
europen e kisha në sy
dhimbjen për të robruarin dhe
besen që s' më lente me u thy
lirinë si zjarrë me u nxe
ik nëper trojet sllaviane
në të huaja net plot katrane
ik sa ma larg nga armiku
me veten duke folë at gjuhë nane
netet kur vinin e binte errsira
gërmuqesha në qoshe e skuta llahtare
në netët e frikshme në agime t' ngrira
shum larg nga toka shqiptare
kërkim nëpër male që si gjente as busolla
kërkim nëpër shpresa që instikti i mbante
më drejtonin rrugve e udhve t' malit ! të holla
joshjet lakmiqare caku që mi ndante
un naten e bëja në ankthe e në fletë
nuk dija a ësht gjumë e vdekje
me thoj mbijetese jam mbajtur në jetë
vuajtjen mu në palcë e kam mbrri me prekje
edhe koha vet edhe gurë e lisa
e gjithqka që ishte nën qiell me kapak
gjenin konakt t' vet druj e qiparisa
që llahtari i nates të mos ju hyn në gjak
edhe guri kishte strehim
lulet futeshin ne mbulesë të vet
përveq meje e nates n' llahhtarë e rrethim
që rrinim si dy qyqe shkret
kështu më kaluan muaj duke kaluar brigje
në net të rrënqethshme nëpër pyje e druj
duke këku jetë e shpëtim e shtigje
lllahtarshëm me vetminë nëpër dheun e huaj
uria s' më ndahej e terri
heshtja e vorreve e kob kënga e secilit karcell
pamja si vorri e ferri
nata në dhe t' huaj që mbjell
hapat e mi në vetmi që ngjethë
trishtim që rrënqethte në mish
ne secilen krande të pyllit e gjeth
e thente qëndresen dy fish
nuk durohej heshtja nuk durohej mundi
e tmerrshmja pa fundësia
i llahtarshmi terr që si dukej fundi
as antkhet e uritjet e mia
udhët nuk i dija ecja pa busollë
i varfër atdheun si ëndërr në gji
sa vuajtjet më brenin si krimbi në mollë
e palcen ma dridhte dënesja në elegji
në ethe për trojet shqiptare
në ethe për njerzit e mi
ikje kahdo n´' trotoare
qrrënjosur prap per me mbi
autori xhelal ferizi mërgimtarë shqiptarë nga kosova
Të gjitha lulet nuk mund të duhen
Të gjitha lulet nuk mund të duhen
-----------
nga autori xhelal ferizi
-------------------
të gjitha lulet nuk mund të duhen
vetëm pse jan lule
as tëgjitha fjalët që shkruhen
as secila lloj vule
as të gjitha bimët
as secili mal
---
as të gjitha kohrat nuk adhurohen
as të gjitha stinët
as secila fjalë
---
disa nga lulet vet helmohen
nuk duhet secila lule as secila valë
---
prandaj nuk duhen secila
vetëm pse jan lule
se disa jan të helmuara
ka edhe të pa dëshiruar bilbila
ka edhe udhë të mjeruara
prandaj nuk duhet secila
as secili mallë
nuk mund të duhen
as të gjitha ngjarjet e përshkruara
as të gjitha qastet e pa harruara
nga autori xhelal ferizi
-----------------------
-----------
nga autori xhelal ferizi
-------------------
të gjitha lulet nuk mund të duhen
vetëm pse jan lule
as tëgjitha fjalët që shkruhen
as secila lloj vule
as të gjitha bimët
as secili mal
---
as të gjitha kohrat nuk adhurohen
as të gjitha stinët
as secila fjalë
---
disa nga lulet vet helmohen
nuk duhet secila lule as secila valë
---
prandaj nuk duhen secila
vetëm pse jan lule
se disa jan të helmuara
ka edhe të pa dëshiruar bilbila
ka edhe udhë të mjeruara
prandaj nuk duhet secila
as secili mallë
nuk mund të duhen
as të gjitha ngjarjet e përshkruara
as të gjitha qastet e pa harruara
nga autori xhelal ferizi
-----------------------
Abonnieren
Posts (Atom)