——————–
nji i gjorë pas nji shekulli i kthyer në atdhe
po ecte i heshtur në trotoare
numronte vitet nëpër rrudhat me kalvare mbi dhe
ecte duke pi lot zhgënjimesh nëpër token shqiptare
—————
gjithqka i dukej e huaj në kët hapsirë
por edhe e vetja për qudi
enigmat sikur e mbanin të lidhur në zingjirë
dhe ecte mallëngjime duke pi
——–
ecte her në nji far ringjallje e her në vdekje për së gjalli
reklamat e qytetit i ndrronin larmitë
në kohë ndjenjë si shkëndi nga i her i shkrepte malli
hapin pendueshëm duke e qitë
———-
ai ecte e ecte neper tregje me mbijetesa
egot vraponin pazarit
ndjenjat i bëheshin udhkryqe e ngatrresa
sa i ftoftë ky dheu i të parit
———
pragu i kishte mbetur shkret
shkrumb e hi edhe toka
koha me gojë nuk flet
shqiponjat nuk shiheshin ma me dy koka
———-
mbetur kishte i vetmuar jetim
si filste ma ndonjë ringjallje
koha ishte bë biznes e zhgënjim
e ky te varret kërkonte q’mallje
———-
dashuri askund nuk kishte as për ilaqë as me ble
se le ma rasad ndjenje ndër shqiptarë
qielli i ftoft e akull mbi dhe
shpirtë diell askund s’ kishte mbetur për farë
————-
paraja ishte zot e fe
heshtja e foftësia e varrit ndrikull e kumarë
mikpirt’s në krye të vendit sytë e ftoft të pa nxe
varfria shikimi i parë
————
shpirtrat pendues prishur me shikime de’forme
servilia urrejtshëm varfër luante me bisht
qka qenka o zezonë kjo far reforme
qfar kohe e shekull i prisht
njerzit si atëherë nuk ishin ma
as këta të gjallët nuk jan si dikurë
filloj i kthyeri si nji qyqe me qa
e loti i piku mbi gurë
