Mora ne vargje art prej hane

Mora ne vargje art prej hane 

autori xhelal ferizi
germa drite ne gjuhë nane
mora vesen permbi bari
edhe shkelqimin qe e ka ari
edhe pingulet rrezeana
me t' pershkrue ty moj diana
qe at gaz ma ke si ylli
qehren fletë qe e mbanë kercyelli
embelsinë si shpirtë ylberi
gazin te qelë si ngjyrë sheqeri
gjith tue mbajt doren nen faqe
siq mbanë fleten manushaqe
e at shikimin art natyre
diamant at shprehje ftyre
si shtresëholla qe e mbanë biluren
punim drite e paske lkuren
edhe fijet te atij flokut
si pejzëhollat t' borzilokut
më fal se arti po me nxitë
ti pershkruaj ty bukuritë
me sy t e mirë qe te sheh hana
ti je sharm qe rrin nder zana
e un kangen ta vargisi
me cicrrimë t' zogut n' majë lisi
Me shpirtqiellë te gjerë t'poetit
ty qe m' je si lulja e detit
un ku te shoh dikund hjeshi
e lshoj penden sikur shi
gurr as art s' mundem me i lanë
as hjeshi ndoj vlerë pa i dhanë
prandaj ti mos m' gjuej me fjalë
ps e me pendë un ktu kam dalë
se jam mallë un fund e kokë
per me shkrue per miq e shokë
penden time ne yje e vesha
me shkrue bardh un per mikesha
motra te mija sokolesha
ju që jeni bija hane
shqipe ne flatra n' tokë dardane
Ju pershndet kjo penda ime
me fjalë dielli e rrezeshkrime
mos ma shihni ju per t' madhe
Se qdo lulë qe shoh n' livadhe
Ne art shndritje e mbajë mbshtjellë
n kopsht ma gjije ne te bardhen vellë
ne vello te lules bardhaflete
marr te bukura vargje jete
edhe e lmoj hjshinë tue shkrue
nuk la qikë un posht me shkue
djal as burr as qun as grue
kur eka heshin prej zoti
ja lshoj penden si shi loti
me ja shkri stilin n punime
bukuris me i thur lavdrime
ps eme shkue hjeshija kot
kur e fali i madhi zot
ah q po ,kjajnë po moti e stina
po kjanë zogu e kanarina
nji shqiptare si xhuljeta
nën ket diell u fik nga jeta
u ba dhe ,e,, u mblu nga varri
u dogj zemra e saj si zjarri
se i deshtoj po dashurija
i deshtoj ajo rinija
afshi magjik e lumturija
e kjo jetë me plot melmesa
ah q, iu thyen po fati e besa
ndoshta pse s, esht shkrue me fat
me iu shkue gazi ma gjat
po nji lulë qe u mbjell me fletë
deshti shije me ndje n, jetë
ah me ndje zogun n, per pyje
me dasht hanë e me dashtë yje
me e,dashtë eren e pranveres
kangen t lehtë te zogut t. veres
kur ne kaltri pat ra magjija
ra n ,dy lule dashurija
edhe u dha ah zjerr ne fletë
n, per kercyell ,si diell ka mbetë
edhe i dogj me afsh e zhari
siq din fort me u djegë shqiptari
per kah fjala e perkushtimi
angjelina e altini
jan bashkue si nji curril
qe pik n, lot mbi karajfil
edhe hanen e kan dehë
kur ne preher t, dy jan prehë,
e i kan kndue sa leht puhizes
e i kan lmue flokt lulmurrizes
bardh e fletes lulqerrshisë
ah ky qift i ri i shqipnisë
besa e tyre ka qen gurë
lidh me mall me shpirt e nurë
qe se zgjidhte asnji peshë
n dashuri zemra ish veshë
gjaku n vlim e neper deje
lidh si fijet n. kafka kreje
edhe yjet kan lakmue
kur dy t ,rij afshit jan shtrue
fjalë shkri ari kur kan ndrrue
qe per zemra ish aromë
dashurin, qe, e engjellon
per ket shije flasin bilbilat
e shperndajn me fjalë currilat
kur me rreze shartojn sy
kur me flet lulet jan kthy
ah prej qiellit me pa yje
kanarina qe shkon n,pyje
e kndon ambel deg me degë
tue marr lang n qershi e shegë
kshtu emblesija shartue n zemra
n, angjelin n,altin n. dy emra
n' ket zhylietë me tragjedi
qe i fal jeten varrit t zi
varrit të, errt ku rrin altini
ku i ben hije nji fllad blini
ah medet s a mir shkoj jeta
por qe s ,dihet e verrteta
ku jan shkaqet ku ishin fshehtsinat
qe i vran t, dy kto kanarinat
kta da zogj ah me cicrime
qe n, fole ne shqipnin trime
n, dashuri po qojshin mote
tue mos dit sjelljen t, ksaj bote
kah s ,po dijn kta t ,padjallzue
qka sjell jeta tu rropllue
qka sjell fati me ogure
kur dy zemra kputen ure
i kput ;jeta qe i ndanë varri
kur ja nis po me djeg zjarri
edhe flaka e tragjedisë
kur kput fijet t ,dashurisë,
thonë altini i dha fund
por ndoj fakt nuk shihet kund
se per shkak te smundjes t keqe
dashurisë i bani leqe,
ndoshta pengesat gjelozija
ndoshta fati a fatkeqsija
ndoshta ndoj tjeter fatkeqsi
ndoj pengesë qe del n; rini
ose prindt nuk kan dhan leje
per shkak erzi a ,t, ndoj feje
ose tjeter dikund shkak
qe i kan ndez dy t, ri me gjak
se shqiptart per kah ndjesija
jan shum t ,thellë e ndezet mnija
edhe ju ndezet flakë ,mizore
digjen shkrumben dora dore
kur t, iu vjen flaka n, per gjak
kur ne qafë tu biesh pa hak
andaj druej mos kush i ka nda
kto dy lule e i ka tha
por si do kjo pun qe t jet
sot kto lule ma s jan n,n jet
nji romeo e nji xhuliet
nji xhuliet qe i thon shqiptare
thon se djeg qenka me zhare
zhare afshi e dashurije
shtangoj qielli prej habije
deri ku shkon po sakrifica
me e vra vehten qaf kaprica
ajo e sharmit lule e jetes
me ngritë dorë kunder vetvetes
thon kan shku si dy qiellor
mbajtë jan bashk po dor per dorë
e nen drit kan ec te hanes
n,gaz e shend tue shkue tiranes
lidh me fije lidh me shpresë
pa me ndue se qifti vdes
per ato ndjenja t dashurisë
qe i kan mbjell ne gjak t rinisë
autori xhelal ferizi